Od kilku lat, ba, chyba odkąd zaczęliśmy nasze wspólne podróże, wraz z Lubym chętnie i dość często odwiedzamy różne europejskie miasta. Lubimy tzw. "city breaks", czyli krótkie wypady do dużych metropolii - spacerowanie ulicami gdzie nas nogi poniosą, zwiedzanie muzeów, czasem zakupy. Dodatkowo, odkąd zainteresowałam się na poważnie architekturą i wnętrzami, jak również odkąd uczyniłam z tych dziedzin mój zawód,

Mój teść zwykł mawiać, że nam, młodym przyszło żyć w >ciekawych< czasach. Nie jest to jednoznacznie dobra wiadomość, nie jest też tak zupełnie zła, ale z pewnością jako pokolenie musimy się liczyć z wielką niepewnością i wieloma rozterkami, które są kompletnie obce starszym od nas. W nieodległej perspektywie czeka dużo wyborów i decyzji, z którymi nie musieli się mierzyć nawet

Tak jak się spodziewałam, Open'er 2019 przejdzie do historii w moim osobistym przypadku jako najbardziej muzyczny ze wszystkich dotychczasowych edycji. A skoro to już 10. festiwal w Kosakowie, na którym się pojawiłam, chyba czas był najwyższy, aby skorzystać z tych muzycznych wrażeń, o których tyle się mówi przy okazji tego wydarzenia, prawda? Pewnie dziwi Was to wyznanie w pierwszym zdaniu, ale

W dzieciństwie sporo podróżowałam z rodzicami po Polsce, ale rzadko kiedy odwiedzaliśmy duże miasta, koncentrując się raczej na plenerowych wojażach. Łódź, tak jak i wiele innych dużych metropolii w naszym kraju, przez wiele lat była dla mnie niezbadanym obszarem. Aż przyszedł rok 2012 i Mama zabrała mnie i siostrę na zakupowy HAUL (hehe, oczywiście w 2012 roku nikt nie słyszał

Kolejne wybory, kolejna burza, kolejne licytacje: kto jest większym idiotą? Kto się sprzedał? Kto zdradził? I chociaż wszyscy mamy zbiorowe déjà vu i wielu znów czuje się jak w chorym Dniu świstaka, to jednak ja odnoszę wrażenie, że w moim bardzo osobistym przypadku coś się jednak zmieniło. Już sam fakt, że przysiadłam do napisania tego tekstu, jest znaczącą zmianą, więc pozwólcie, że w punktach rozpiszę

Gdy dwa miesiące temu pożegnaliśmy Bebka, moją pierwszą reakcją na stratę ukochanego psa był płacz, a drugą - silna potrzeba bliskości z jakimś czworonogiem. Cały wieczór przepłakałam w domu, wyobrażając sobie, że wtulam się w białe, zawsze ciepłe futro Bebka, tak jak robiłam to zawsze w chwilach wielkiego smutku. Miałam wrażenie, że tylko fizyczny kontakt ze zwierzęciem - głaskanie go,

Gdybym miała określić, co uważam za swoje największe osiągnięcie w obszarze kobiecości, jako pierwszą i najistotniejszą rzecz podałabym zaakceptowanie swojego wyglądu, a zwłaszcza figury. Popełniłam zresztą na ten temat osobny, bardzo ważny dla mnie tekst, do którego przeczytania bardzo Was zachęcam. Ale zaraz na drugim miejscu podałabym coś jeszcze - to, że po wielu latach w końcu polubiłam aktywność fizyczną, a

Na radzenie sobie ze smutkiem każdy ma chyba swój własny, bardzo osobisty sposób. Ale tak naprawdę nie ma najmniejszego znaczenia, co robimy, najważniejsze, to aby mieć swoje własne zaklęcie, magiczną sztuczkę na walkę z przygnębieniem, na pogodzenie się ze stratą. Ja na przykład swoje rozterki wyśpiewuję.

W sytuacjach totalnego smutku, gdy potrzebuję chwili na płacz, a potem uporządkowanie myśli i dojście do siebie, zawsze robiłam dwie rzeczy - przytulałam się mocno do Bebka albo pisałam. Dzisiaj Bebek odszedł, więc nie pozostaje mi nic innego jak o nim napisać. Nigdy nie czułam się w taki sposób, mimo że przyszło mi już w życiu żegnać się z paroma bliskimi członkami

Lubię sprawnie przemieszczać się od linii startu do linii mety. Jestem typem osoby w gorącej wodzie kąpanej, a każda jednostka cierpliwości, jaką muszę zużyć przy realizacji codziennych zadań w pracy, wiąże się w moim przypadku z ogromnym wysiłkiem psychicznym. Tym bardziej dziwi mnie zatem fakt, jak często pozwalam jakimś zupełnie nieistotnym błahostkom odebrać mi przyjemność płynącą z kończenia biegu.